Wandelen 05-06-2019

5 juni 2019. Foncebadón - Acebo. Albergue Mesón El Acebo.
Vannacht was ik weer getuige van snurkers en daardoor al weer vroeg uit de veren. Na het ontbijt direct de regenkleding aangetrokken. Na enkele kilometers begon het niet alleen te regenen, maar er viel ook sneeuw en later zelfs nog hagel. Op aanraden van Christien volgden we niet het Caminopad maar de openbare weg. Het was jammer dat we letterlijk en figuurlijk in de wolken liepen omdat er langs het pad zowel gele als witte brem bloeide en waarschijnlijk ook tegen de bergwanden. Ook zagen we verschillende soorten en kleuren heide. Na ruim een half uur kwamen we bij Cruz de Ferro. Hier heeft Tilly een schelpje neergelegd met de naam van Maria erop. Maria was een wandelvriendin van Tilly maar is helaas vorig jaar overleden. Het was een emotioneel moment voor haar. Ondanks dat het weer niet geweldig was hebben we toch kunnen genieten van de omgeving. Opeens hoorden we iemand de bel luiden en dat was Tomas. Hij had vroeger een albergue in Manjarin maar dat was nu niet meer dan een vervallen schuurtje waar je nog koffie en thee kon kopen. We namen koffie maar die was niet te drinken. Omdat we voorlopig geen gelegenheid hadden om iets te eten, bestelden we een broodje en die was boven verwachting heerlijk. De resterende kilometers waren een aanslag op mijn knieën omdat we sterk daalden. Opeens liet de zon zich even zien en zagen we een dorpje in het dal liggen. Nog geen 10 seconden later zag je niets meer dan alleen maar laaghangende wolken. Toen we El Acebo binnen wandelden zagen we de vrouw uit Zwitserland weer die we al meerdere keren hadden ontmoet. Zij moest nog een dorpje verder omdat ze gereserveerd had. Bij de eerste albergue waar we kwamen was geen bed meer vrij. In een zijstraat was een B&B, maar vonden die te duur. Op naar de volgende albergue. Daar hebben we toen een privékamer genomen. Was wel fijn om een keer niet op een slaapzaal te slapen en zeker niet nu iedereen z'n natte kleren daar had opgehangen. In de albergue warm gegeten en zoals elke middag ook nu weer geluierd. De privékamer was wel gehorig omdat het oud was en de deuren en klinken piepten aan alle kanten. Om 21.30 uur stak een mevrouw haar hoofd om de deur en zei: sorry. Tilly moest naar het toilet maar zij was daar binnen en natuurlijk de deur op slot. Toen ze wegging sprak Tilly haar aan, maar ze reageerde niet en wist niet hoe snel ze weg moest komen. Zij kwam namelijk van de slaapzaal en had niets te zoeken bij ons.